İNSANI YALNIZLAŞTIRAN İNSANLAR

Hayatta hiçbir şeyin olmayınca nede yalnız kalıyor insan,meğer yalnızlıklarını  azaltan o insanlarmış.İnsan insandan vazgeçince yalnız kalıyormuş..

Evet kesinlikle öyle.Giden kişilerin öğrettiği şeylerdir bunlar..

 

Kendinizden başkasını  sevmeyin diye bir söz vardır ya da kendinizden başkasına güvenmeyin.Bu sözleri çoğu zaman uzatarak ağzımızda gevelesekte,gerçekler budur. En sevdiklerimiz bile çoğu zaman kalbimizi kırabiliyor,umarsızca çekip gidebiliyorlar.Çoğu insanın kalbinde delikler oluşması böyle başlıyor.Aradan zaman geçiyor acı devam ediyor..

 

Hani o en sevdiği dostu,yediği,içtiği,ağladığı,güldüğü belkide  annesi kadar sevdiği?

En iyiside ölüm olsa gelirim senle demesi.Bazen en büyük tartışması bazen en çok güldüğü.Hatta biz insanlar,gerçek dost sandıklarımıza işkence bile çektiriyoruz.Bir olay oluyor herhangi bir konuda bu konu çoğunlukla aşk olurda..Neyse.. Sürekli anlatırız,hiç bıkmazlar,dinlerler,dinlerler ve bir kere daha dinlerler.Onlar anlatır biz dinleriz.Hayatımızın yönünü kendimizin belirlemesi gerekirken dost bu görevi üstlenir bunu yap,bunu yap,diğerini yaparsan daha iyi olur.Bu böyle devam eder..Aradan zaman geçer..

 

Her dediğini yapar,o dedi sonuçta en sevdiği insanlardan hatta ailesinden sonra gelen ‘’İlk İnsandır o.’’ Her şey iyiyken.Bir anda çeker gider.Ölümü bile göze aldığınız kişi gider ki gitme konusu hep saçma olaylardır.Bitmeyecekmiş gibi gelir.Tıpkı ölüm gibi,ölmeyecek gibi yaşarız bir anda… ÖLÜRÜZ.